پریکاردیت (التهاب پرده اطراف قلب)

پریکاردیت حاد و تجمع مایع، عمومابه درمان با داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی جواب می‌دهد. در صورت بروز تامپوناد، پریکاردیوسنتزوتخلیه مایع و باقی گذاشتن لوله در داخل فضای پریکارد کمک کننده است. برای تشخیص تحت فشار قرار داشتن پریکارد، علاوه بر پریکاردیوسنتز کاتتریسم قلب راست نیز بایستی انجام شود. در صورتی که مایع پریکارد با درمان ضد التهابی جذب نشود، یا مایع بصورت متمرکز در داخل حفره ای باشد و یا اگر اساساً خطر انجام پریکاردیوسنتز زیاد باشد، باز کردن پنجره ای بداخل فضای پریکارد، یا برداشتن ناکامل پریکارد توصیه می شود. برداشتن کامل پریکارد در صورت فشار شدید بر روی پریکارد توصیه می گردد، البته چنانچه فیبروز قابل توجه میوکارد هم وجود داشته باشد، بیمار فایده چندانی از این عمل نخواهد برد.

فیبروز میوکارد

در گزارش‌های جدید آسیب میوکارد بطور وفور بدنبال اشعه ذکر شده است. فیبروز میوکارد بطن راست در نکروپسی 5درصد بیماران بفاصله 5 الی 12 سال پس از پرتو درمانی مدیاستن یافت شده.
وسعت و شدت فیبروزمیوکارد متغیر است. بطن راست که قدامی تر است حساسیت بیشتری نسبت به بطن چپ خلفی تر دارد. فیبروز ممکن است موضعی یا منتشر باشد با تکنیک های فعلی بروز اختلال عمل میوکارد ناشایع است. در بعضی بیماران بدون علامت اختلال خفیف عمل سیستولیک با اکو و رادیونوکلئید نشان داده شده اند با توجه به فرآیند پاتولوژیک حاصله که منجر به بروز میوکارد می گردد، اختلال عمل دیاستولیک ممکن است قابل توجه تر بوده، در موارد نادری به کاردیومیوپاتی محدود کننده شدید منجر شود.